පසු කම්පන...

ජීවිතේ කියන්නේ හරි පුදුම ගමනක්.ඒ ගමන අතරතුර ගොඩදෙනෙක් මුණගැහෙනව,හැරයනවා.එත් ඒ අය ඉතුරු කරන මතක නොමැකි අපේ හිත් අස්සේ ඉතුරු වෙනවා.සමහරක් සතුට ගේන මතක,සමහරක් මතක් කරන්නවත් අකමැති ඒවා.කොහොම උනත් මතක තමයි අපි ගොඩගහන් ඉන්න අපේ නිදානේ කියලයි මට හිතෙන්නේ.හිතුනහම ටිකක් අපි කවුරුහරි එක්ක බෙදා ගන්නවා.මැරෙනකම්ම අපේ හිතේ කාටවත් නොකියපු තමන් විතරක් දන්නා මතක කීයක්නම් හංගන් ඉන්නවද?
මට කියන්න ඕනේ උනේ වෙන දෙයක්,එත් මං දැන් ලියාගෙන යන්නේ තව කතාවක්.ආපහු මුල් කතාවට අවොත්,
සමහර පුද්ගලයෝ අපි අතරේ තියල යන මතක අපි අකමැති-කැමති මතක වල සම්මිශ්‍රණයක්.වෙලාවකට කැමති වෙන ඒ මතක වෙලාවකට අකමැති වෙනවා.සතුට,දුක,තරහ වගේම ආදරෙත් ඒ මතක අපිට ඇතිකරනවා.
මේ සටහන ලියන්න ගත්තේ මං කලින් ලියපු මගේ ආදරණිය සහෝදරයෙක් උනු ගයාන් බණ්ඩාර ඇල්කඩුවගේ වියෝවත් ඒ සිදුවීම සමග හා ඊට පසුව මුහුණදෙන්න උනු සිදුවීමුත් එක්කයි.මිනිස්සු කියන්නේ කොයිතරම් විවිදාකාර සත්ව කොට්ටාශයක්ද කියල ඒ සිදුවීම් මටත් මාසිටත් කියලදුන්න.
පවුල,නෑදෑයෝ,හිතවත්තු මේ අය අපි මැරුණු දවසට අපි ගැන කියන කරන දේවල් අපිට නොපෙනෙන එකමයි හොද.

නැත්තන් අපිට ආයෙම මැරෙන්න හිතෙයි ඒවා දැකල.........

මගේ අසාවට ලියන අපේ මතක....!!!