අපරාදේ කියන්න බෑ සල්ලි කියන දේ ඔය කාටත් වගේ තමයි මටත්.පඩිය දාපු දවසේ ඉදං දවස් තුනක් ඇතුලත කොහොමහරි මගේ පර්ස් කට්ටෙන් ඉගිලිලා යනවා.අමුතුවෙන් ආයේ කියන්න දෙයක් නෑ එවක් පටං මං තුමා සහ මගේ ඇබේණි තොමෝ හොම්බෙන් යන්නේ.
ලොකුවට ඔය මුදල් කළමනාකරණ කෝස් නොකරට මොකද,අපේ නෝනා මාසේ ගෙවාගන්න ගහන ගේම අම්මප මටනම් හිතාගන්නවත් බෑ.ඉදල හිටලා පොඩි පොඩි අලකලංචි උනාට අපි කොහොමහරි දෙයියන්ගේ මල්ලිව එහෙට මෙහෙට කරකවා කරකවා මාසේ ජීවත් වෙනහැටි අයිය දෙයියන්ට නොපෙනෙන එකයි මට තියන පුදුමේ.
මං දන්නා තරමින් මං වගේ ජිවත් වෙන නොසෑහෙන පිරිසක් මේ රටේ ඉන්නවා.අපි හැමෝම ඒක දැන දැනත් අපිට මෙහෙම උනාට අරුට නම් සරුයි.දැන් අපිවත් අමතකයි.කිය කියා තව එකෙකුට බනිනවා.එත් ඌ ජීවත් වෙන්නෙත් අපි වගේම තමයි…
මට මේ ගැන ලියන්න හිතුනේ අපේ මායියා අද උග්‍ර ආර්ථික අවපාතෙට විසදුමක් විදිහට ගෙදර ඉදන් එයාට කරන්න පුළුවන් ස්වයං රැකියා ගැන phone එකෙන් අන්තර්ජාල ගතවෙලා හොයනවා දැකල.ඒ අතින් අපි කොයි තරම් අසරණද කියල මටම හිතුන.
මං මේ සටහන තියන්නේ,අපි ගොඩක් දෙනෙක් ගෙවන මේ ජීවිතේට අප්‍රමාණ හයියක් වෙන තිරය පිටිපස්සේ ඉදං පට්ට කට්ටක් කන මගේ බිරිද වගේම,ඒ හැම බිරිදකටම කරන උපහාරයක් විදිහට…!!!
මගේ අසාවට ලියන අපේ මතක....!!!
No comments:
Post a Comment